اشعار

مـیــخانه مـگر بال و پــرم را بـپـذیـرد            تـــا آتــش مــستی جـگــرم را بپــذیـرد

ظـرفیت دل در گرو پاکیِ ظـرف است            ای کـاش همیــن مختصـرم را بپـذیـرد

در زاویـهٔ گــردش پـیـمانـه نــشـســـتـم            تــا دســتِ گــدای سـحــرم را بپــذیـرد

منظورِمنِ بی سر و سامان خودساقی ست            پس اوست که بـاید نظــرم را بپـذیــرد

جارو زده ام بـا مـژه خـاک قــدمش را            شاید بـرســد چشــم تــرم را بــپــذیــرد

سر می کشم آن قــدر به بالا که بـبـیـند            دنبــال هــمیــنــم کــه سـرم را بپذیــرد

مقصود من ازعـشق،تماشای حسین است

سرمست شدن با قد و بالای حسین است

سرمایه سری هست، فدای سـر اربـاب            سر به ســر ارباب، سرِ نـوکـر اربـاب

بهتر که سرم را به روی دسـت بگیرم            چیــزی که نــدارم ببرم محضر ارباب

از کــودکی ام یــاد گرفتــم کــه بگـویم            مــادر پــدرم نــذر پــدر مــادر اربـاب

تا بوده همین بوده و تاهست همین است            جَمعـند گــداها همه دور و بـر اربــاب

کار آن قــدری هست که بی کار نباشد            یک کارگـر از این همه کـارگر ارباب

این بال و پـر سـوخـتۀ فطــرسـی ام را            امشب بــرســانیــد بـه خاک در اربـاب

با گفتن یکبار«حسـین جان» گنهم ریخت

قبل از رمضان،سوم شعبان گنهم ریخت

تا سفرۀ افطار شما هــست، گــدا هست            آقا که حسین است، بـرای همه جاهست

ما درد نگـفـتـیم و مــداوا شــده رفــتیم             پس بیشتر از هرچه که درد است، دواهست

عیسی نَفَسی هست اگر از نَفَس تـوست            در سینه ات انگار نفس نیست، شفاهست

تا خانه ببــر ســائل خود راکه بـگـویی            هر وقت گـرفتار شدی خــانۀ ما هست

در سـیـنۀ سینایی ات، اربـاب دو عالم!            گنـجـیـنـه ای از جلوۀ اسماء خدا هست

ما عرش خــدا را که نـدیـدیــم، ولـیکن            جایش شب جمعه،حرم کرب وبلاهست

مــا تــا ابــد دهــر بــدهکـار حـسـیـنـیم

والله گـرفتــار و خــریــدار حـســیـنـیـم

سرچـشـمهٔ توحید دو تا چشــم ترت شد            تا عــرش پــریدن هنرِ بـال و پرت شد

با زلفِ کـشیده، صف خیــرات کشیدی            یک شهر نمک گیر تو و موی سرت شد

بالا بنشین ای به قیــامت، قـد و قــامت            یکبار زمین خوردی و دل خون جگرت شد

باید که ز خاک قــدمش بوسه بـگیــرند            هر وقت که هـمبازی تو در به درت شد

ایــن پـیرهن ســرخ نشــان داد شهادت            از روز ازل آمــد و مــدّ نــظـرت شــد

لیلا تــویی و ماهمه مجـنـون تو هستیم

جانانه مسلمان تو و خــون تو هـستـیـم

آواره تــریــن ســائــل درگــاه رسـیــده            درمانــده تــرین مـانــدۀ در راه رسیده

ای جلــوهٔ رحمانـیت ای رحـمت مطلق            نــور تــو بــه دادِ دل گــمــراه رسیــده

قطع به یقین، دستِ بگیر است، قـیامت            دستی که به دامــان تو ای شــاه رسیده

یک وقت تن محتــرمـت درد نگــیــرد            از عــرشِ خــدا حولـــۀ دلخواه رسیده

شش ماه به روی جگـرِ سوخـته دل ها            داغ انـا الـعـطـشـان تــو بــا آه رســیـده

می خواست که از مادر تو اشک بگیرد            این بوسه که حالا به گــلوگــاه رسیــده

جبریل که پر ریخت، پیمبر نفسش رفت

حرف از گلوی توست که مادر نفسش رفت

تا ابد كـوثر توحید زپیــمـانه ی اوست            سینۀ سوختگان شمع عزاخــانۀ اوست

شعله های عطشش درنفسِ خسته ی ما            كوه سنگین غم مابه روی شانه ی اوست

حرم اوست حریمی كه بُودكعبه ی جان            دل بشكسته بهشتی ست كه ویرانه ی اوست

دل آتش زده ی ماكه جهانی راسوخت            شعله اش از شرر دامن ریحانۀ اوست

گوهری راكه خداقیمت آن داند و بس             درّاشكی ست كه تقدیم به دردانۀ اوست

طرفه بیتی ست ازآن شاعرشیرین سخنش            یك جهان عاطفه در ساغر و پیمانۀ اوست

این حسین كیست كه عالم همه دیوانۀ اوست

این چه شمعی ست كه جان ها همه پروانۀ اوست

هركجا حكم الهی ست سخن گو،سرِ توست            شاخه ونخل و نی وطشت طلا منبر توست

به قیامت قسم از صبح قیامت تا حـشر            همه ایام قیامت همه جا محشـر توست

آن چه گفتند و نگفتند به اوصاف بهشت            همه در یك گل لبخند علی اصغر توست

آن چه بخشید به اسلام بقا خون تو بود            آنكه خون تو بقا یافت از او خواهر توست

عضو عضو بدنت نیزه و زخمت آیات            ورق مصحف آغشته به خون پیكرتوست

دوست میخواست تو را كشته ببیند ور نه            نیزه فرمان بَرِ تو تیغ ثناگو سر توست

نه محرم نه صفر بلكه همه دورۀ سال            باید این بیت بخوانیم كه یاد آور توست

این حسین كیست كه عالم همه دیوانۀ اوست

این چه شمعی ست كه جان ها همه پروانۀ اوست

كیست این عصمت اعظم كه ز توفیق تنش            گرگ معصوم شود در گذر از پیرهنش

بــوریــا یــافته تــوفیق كه پـیچد بر او            ورنه در عالم معناست دو عـالم كفنش

حق بر آن بود كه برگرد سوی خیمه برو           شه برآن بودكه افزون بشودسوخت تنش

مددی داد به قاتــل كــه زنــد بهتر تیغ            عالمی سوخت ازاین كشمكــش تن به تنش

چهره ی شمر درآن چشمه ی خورشید افتاد            گـرگ افــتاد به جان دو غزال چمنش

این حسین كیست كه عالم همه دیوانۀ اوست

این چه شمعی ست كه جان ها همه پروانۀ اوست

روح مسیـح در نـفس جــان‌فزای توست            خورشید انبیا سـر از تـن جــدای توست

جان نبی تویی که «أنا مِن حسین» گـفـت           خون خدا تویی که خدا خون بهای توست

هرقطره اشکِ ریخته، یک بحر رحمت است           هر سینه‌ای که سوخته، یک کربلای توست

از بس ‌کـه تیـر و نیزه فـرو رفته بر تنت           پـنـداشتـم کـه پیکـر تـو نـیـنــوای توست

قـــرآن روی سیــنــۀ پـیـغـــمـبــر خــدا!           باور کنم که دامن گـودال، جای توست؟

رود فـرات تو، نمی از اشک‌های ماست           لبخند سـرخ فـتح خــدا زخـم‌های توست

پـیـغمبــری نیامــده بعــد از نبـی، ولــی           وحـی دوبـاره در نـفس دلربــای تـوست

هر جـا کـه انـبـیـا همـه بـا هـم نشسته‌اند           دیـدم خـدا مــؤسس بــزم عــزای توست

میثم چگونه شرح غـمت را دهد حسین!           جایی که خالق تـو مصیبت‌ سرای توست؟

دل را که گفته اند حـریـم خدای توست            آری مقـدس است اگـر مـبـتـلای توست

اشکی که پـاک می کـند آثـار جـرم را            آن گریه های بر غم و بر روضه های توست

ما را هوای جنت و حور و قصور نیست            وقتی بهشتِ روی زمین کربلای توست

وقف تو کرده است خدا هستِ خویش را            کون و مکان و عالم امکان سرای توست

وقتی که خون قلب تو بهر هدایت است            انسان برای توست، مسلمان برای توست

روز جزا کُـمـیـت همه لـنـگ می زنـد            غیر از کسی که در همه عمرش گدای توست

آری رسول هستی و از وحـی گفته ای            گـودال قـتـلـگـاه تـو غـار حـرای توست

داری ز قـتـلـگـاه به مـعــراج می روی            این تــازه اولیـن قــدم مــاجـرای توست

آفــرینش ز ازل ســر به گـریـبـان تو بود           چرخ گردون، چو یکی گوی به دامان تو بود

خــاک پــای تو گِــلِ آدم و حــوّا گــردیـد           خضر از خــانه به دوشان بیـابـان تو بود

رفـت فــرزنــد فــدای تو کنـد، ابــراهیــم           نوح را در دل دریا، غــم طـوفان تو بود

موسی آن دم که عصا بر دل دریا می زد           یکی از سـوخـتـگـان لب عـطشان تو بود

عیسی آن لحظه که بر اوج سما کرد عروج           نگهش سوی زمین، بر تن عـریان تو بود

چشم یعقوب که بر یوسف خود می افـتاد           یــاد داغ پـسـر و دیــدۀ گــریــان تـو بـود

عضو عضو بدنت را چو نـبی می بوسید          نگهش یکـسره بر زخــم فــراوان تـو بود

تن پاک تو به گودال و سرت بر سرِ نی          یاد آن شب، که دو جا فـاطمه مهمان تو بود

نه فقـط غــربت تــو بــود شب یــازدهــم           صبح هم صحنه ای از شام غریبان تو بود

بعد از آنی که پـیـمـبـر دو لبـت را بوسید          چوب، عـاشق پی بوسیدن دنــدان تو بود

تا شبـسـتـان ابــد یــار و نگهـدارش بـاش           میثم از صبح ازل، دست به دامان تو بود

داغت اگــر نبود دو عــالــم نداشـتـیم             چیــزى نداشتیم اگر این غــم نداشتیم

امشب براى مــادرمان هم دعــا كنیم             بى ‏شیر او دو چـشمۀ زمـزم نداشتیم

امسال هم لباس عزا را گرفت و گفت             ما دلخوشى به غیــر محــرم نـداشتیم

هركس كه گریه كرد مسیحاى عشق شد             عیسى نفس به روضه تان كم نداشتیم

ما را بگو كدام شب از گریه جان دهیم             ما غیر اشك خویش كه مرهم نداشتیم

ما را صدا زدند كه اینجا به سر زنیم             زهــرا نبود حــلــقــۀ مــاتــم نداشتـیم

ای به گـنـجـیـنـۀ ِخلـقت دُر نایاب حسین            رحمت واسـعـۀ حق تویی اربـاب حسین

کشتی نوح هم از مرحمتت یـافت نجـات            تویی امیــد رهــاییم ز گــرداب، حـسیـن

نــرود نقش تو از لــوح وجــودم هـرگـز           روز اول شده عکست به دلم قاب حسین

هرگز از ظلمت دنیا به دلم نیست هراس           تا تویی بر ســر من تـابش مهتاب حسین

خواهری خیره به صحرا به زیر لب میگفت:           لب خشک و عطش و خستگی و آب، حسین

روز ازل که روضۀ تان را خــدا نوشت           اول به جای کـعـبـۀ خود، کـربلا نـوشت

چندین هزارسال خودش روضه خواند و بعد           نام پـیـمـبـران اولـوالـعــزم را نـوشت...

گــریه کن حسین... عــزادار کــربـلا...           دیگــر ملک نگـفت ز انسان چرا نوشت

چون قـیـمـتـی برای شـمـا در زمین نبود          خود را برای خون شما خـون بها نوشت

گــرچه بــرای اهــل گنــاه و عــذاب هـا          روز قـیـامت از غـضب و از بلا نوشت

میخواست رحمتش به همه جلوه گر شود          بـاب الحـسـیــن بر در جنّت جــدا نوشت

وقتی به عصر روز دهم می رسد لهـوف          از عمق فاجعه چه بگویم چه ها نوشت...

بالا گـرفت روضه و خـطـش شکسته شد          اعضای جسم تان، همه را جـابجا نوشت

وقتی که می رسیــد کسی سمت قـتـلـگـاه          تن را جــدا نوشت وَ سر را جــدا نوشت

حـالا که دشمنت شده خیـره به دست تان          خاتــم نمانده بود، ز خــاتم چــرا نوشت؟

شکر خدا که زندگی ام نذر روضه هاست           شکر خدا که روزی ام از سفـره شماست

شکـر خــدا که پــای شمــا سیـنـه می زنم           شکـر خــدا که درد مــرا نـامتـان دواست

عمــری نـفس زدم به هــوای نگــاهـتــان           عمری سـرم به سایه این بیــرق عزاست

قـلبــم به بــزم هر شبتان خو گرفته است           چشمم به خاک خانه تان خــوب آشناست

بر روی سنگ قبر من این گونه حک کنید           این خانه زاد روضه و مجنون کربلاست

روزیِّ اشـک چــشم مــرا مـرحمت کنید           روزیِّ دیــده ای که نــذر کــردۀ شماست

دل را به بــال شــال عــزا بسته ام مگــر           یک شب ببینمش که روی گـنـبد طلاست

هر کسی قطره بُوَد ذکـر تو دریــاش کند         هر که سرمست تو شد مهر تو شیداش کند

گر گدایی کند عالم ز همین خانه بس است         هــر گــدا را کــرم دست تو آقــاش کـنــد

هــر مریضی به شـفـاخــانـۀ تو روی آرد        یـک نـگــاه تو طـبـیـبـانـه مــداواش کـنـد

چه نیازی است که عیسی به زمین برگردد        مرده را ذکــر ابـاالفـضل تو احیــاش کـند

روز محـشـر به خــداوند قـسـم مــادر تو        در پی گــریـه کن توست که پـیـداش کـند

هر کسی گـریه کند بهر غـمت روز جــزا        برکت اشــک تو هـمـسـایۀ زهــراش کند

باز هنگــام محــرم شده ای شـاه غــریب         پرچم ت را بــده جبــریل که برپــاش کند

جنت حضرت حق خود به خودش زیبا نیست        روضه های تو قرار است که زیباش کند

منظر دل های ماست کــرببلای حسین            مــرغ دل ما زنـد پر به هــوای حسین

یک نگه کــربلا به بود از صد بهشت            جنت اهل دل است صحن و سرای حسین

دیــدن باغ بهشت مــژده به زاهد دهید            زاهد و حور و قصور ما و لقای حسین

تــربت پاکش بود داروی هر دردمـنـد            دار الشفای خــداست کــرببلای حسین

ملک سلیـمـان بود در نظــرش بی بها            آنکه گــدایی کـنـد پیـش گــدای حسیـن

هرکه رود کربلا بوسه به خـاکش زند            بشنود از قدسیان بانگ و نـوای حسین

چون به عزا خانه اش پانهی آهسته نه            بال مـلائک بود فــرش عــزای حسین

خنده کنان میرود روز جـزا در بهشت            هرکه به دنیــا کند گــریه برای حسین

تا گــریه بر حـسیـن تـمنـّای خلقت است            بین من و تـمــام مــلائـك رقــابـت است

نزدیــك می كـنـد دل ما را به هم حسیـن            این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است

مقبول اگر شداست نمازی كه خوانده ایم             مُهر قبـولیش به خــدا مُهر تــربت است

ما از غــدیـر سیـنه زن كــربــلا شــدیم            این دست های رو به خدا دست بیعت است

پیــدا شدیـم هرچه در این راه گــم شدیم            یعنی فقط حـسیـن چــراغ هــدایت است

از دخــل آبــروی حسیـن است خرج ما            نوكر برای صاحبش اسباب زحمت است

قرآن و منبر و دوسه خط روضۀ عطش            ساعات خوب هفته همین چند ساعت است

حالا كه بغض بسته به من راه حرف را            مقتل بخوان كه موقع ذكر مصیبت است

افــتـاده بود روی زمین زیــر دست و پا            شعرم تمــام می شـود اینجا روایت است

بالاتــرین عبادت ما کار نــوکــری ست           نوکـر شدن زمـیـنـۀ فـردای بهتری ست

ما ســال هـا اسیــر کـمــالات دلــبــریــم           او قرن ها مــدرس احساس دلبــری ست

من عِرق خانوادگی ام روضه های اوست           او شأن خانـوادگی اش ذره پـروری ست

شغل شریف زندگی ام کـفـشـداری است           این عشق یادگار من از ارث مادری ست

با اشک روضه اش به مقــامات میرسند           عـشق حـسیـن لازمـۀ هر پـیـمبری ست

گــریـه کـنـان او همه از یک قـبـیـلـه اند           قانون این قـبیله حسینی و حیــدری ست

با هر کـسی که دست اُخــوّت نمی دهیـم           عشق حسینِ فاطمه شــرط برادری ست

ما بعد از آنکه بر غــم تو مبـتـلا شدیم            بــا راه بــنــده گـی خـدا آشــنا شــدیــم

هر کس وسیــلـه داشت برای هــدایتش            ما با نســیــم روضـۀ تو با خــدا شـدیم

وقتی که جاه ومال وهوس را همان گرفت            با رمــز یا حسین ز شیطان جــدا شدیم

ذکــر حسین اشــرف اذکــار عالم است            گـفـتـیــم و همـدم هـمــۀ انـبــیــا شــدیم

مسکین و مستکین و فقـیـر آمدیم و بعد            با کـیـمـیـای مهــر شمــا پُـر بهــا شدیم

اشکی چکید و آتش دوزخ فـرو نشست            تأثــیـر گـریـه است اگـر بـا حیــا شدیم

ما را خــدا برای غمت برگــزیده است            با دست مــادرت ز بـقـیّـه ســوا شــدیم

شبهای جمعه مادرتان روضه خوان ماست            با نــاله های دل شکـنـش هم نــوا شدیم

شبهای جمعه هیئت ما مثل کــربلاست            با یک سلام، راهی کــرب و بلا شدیم

تفسیر آیه های خــدا، شـرح ذات توست           زنــده هنوز دین خــدا، از حیـات توست

تعریف شیعه از عــرفه، مدح کربلاست           جوشن کبیر، وصف تمام صفـات توست

روز شهــادت تو خــداونــد جــلــوه کرد           این تازه گوشه ای ز جلال ممات توست

بهـت پـیـمـبـران الـهـی عـجـیـب نـیـست           وقتی که کائنات، شب و روز، مات توست

راه کمــال خـلــق، به تو خـتــم می شود           چشم حسینیان سوی فُـلک نجـات توست

قد قـامت الصلات، قـیام تو هست و بس           اسلام، استــوار ز روح صــلات توست

این گــریه بر مـصائب تو اوج مان دهد           فیّاض اشک هستی و اینها زکات توست

عــالــم حـریف شــور ســرِ ما نمی شود           مستـی ما ز تــربت و آب فــرات توست

در حسرت زیارت شش گوشه، نوکرت           در انـتـظـار برگــۀ سبــز بــرات توست

قبله تا طاق دو ابــروى تو را کم دارد            چون نمازیست که انگـار خدا کم دارد

همه خـلق  ســر سفــرۀ تو مـهـمـانـنـد            کــرم ســفــرۀ تـو بــاز گــدا کــم دارد

دل ما با دو؛ سه تا کیسۀ زر خوش نشود            ســائل خــانه ات ایـنـبـار دعا کم دارد

گـریه کن هاى تو را قـلـب مصفا دادند            هرکجـا گریه تو نیست صفــا کم دارد

من پى تــربت بین الحــرمینم؛ بفرست            چون مریضى که مریض است و دوا کم دارد

تا رسیــدن به کمــالات بــلا بــاید دیـد            هرکسى که نــرسیـده ست بلا کم دارد

بین حــج کرببلا رفتى و یعنى حج هم            نیست مـقـبــول اگــر کــرببلا کم دارد

خانه ما دو سه ماه است حـسـینیه شده            این وسط عکس تورا خانه ما کم دارد

عاقل آن است که مسکین اباعبدالله ست            هرکسى نیست در این خانه گدا کم دارد

گریه کم دارم و فریاد زدن پس اى داد            مانده حــالا جگــرم بین دوتا "کم دارد

عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز           نهضت‌ات مایۀ الهــام جهــان است هنوز

بهر ویــرانــی و نــابــودی بـنـیـان ستــم           خون جوشان تو چون سیل، دمان است هنوز

در فداکــاری مردانه‌ات ای رهبـر عـشق           چشم ایـام به حیــرت نگــران است هنوز

کربلای تو پیام آور خون است و خروش           مکتب‌ات راهنــمای هـمگــان است هنوز

تا قیــامت ز قیــام تو قیــامت بــرپــاست           از قیــام تو پــیــام تو عــیــان است هنوز

همه ماه است محرم، همه جا کرب و بلاست           در جهان موج جهاد تو روان است هنوز

جــاودان بـیـنـمت استاده به پیکــار، دلیر           "لا اری الموت"تو را ورد زبان است هنوز

باغ خشکیدۀ دین را تو ز خون دادی آب           نه عجب گر که شکوفا و جوان است هنوز

تـربت پــاک تو ای اســوۀ آزادی و عشق           سرمۀ دیــدۀ صاحب نـظــران است هنوز

خون گرمت زند آتش به سیه خـرمن ظلم          که به خون تو دو صد شعله نهان است هنوز

انـقـلاب تو به ما درس فضیـلت آمــوخت          نقش اخلاص تو سرمشق جهان است هنوز

بر جبین «شفق» این لوحه گلرنگ غروب          هر شب از خون تو صد گونه نشان است هنوز

ما را نـسـیــم پــرچــم تو زنده می کند            زخمی است دل که مرهم تو زنده می کند

خشکیده بود چند صبـاحی قنات اشک            این چشمه را ولی غـم تو زنده می کند

آه ای قتـیل اشک، نفس های مــرده را            شور تو، روضه و دم تو زنده می کند

ای خونبهای عشق، چه خوش گفت پیر ما:            اســلام را مـحــرم تو زنــده می کــنـد

ما با غــذای نــذریتــان رشـد کرده ایم            جـان را عطای حاتــم تو زنده می کند

آقا جســارت است، ولی داغ شیـعه را            انگـشـتر تو، خــاتــم تو زنــده می کند

بالای تــل هم آتش این قــوم خـفـته را            آن خــواهــر مُکــرّم تو زنــده می کند

این کشته فتاده به هامون حسین اوست           خود را به اسم اعـظـم تو زنده می کند

فردای محشر و غم و طوفان وتشنگی            مــا را امیــد زمــزم تو زنــده می کند

گریه میكردم ولی با آن وضو می ساختم            داشـتـم بـا آبِ رویــم آبــرو می ســاخـتـم

گریه ام غسل طهارت بود زیـر سایه اش            فطرتم را از گناهان شست و شو می ساختم

باید این مِی های جاری را گرفت و جمع كرد            كوزه گر گر می شدم حتماً سبو می ساختم

می گـرفـتم بیـشـتـر زآن چه تـوقع داشـتم            تا خودم را با كریمان روبه رو می ساختم

پیرهن مشكی تنم كردم ولی با نـخ نخـش            ناقـصی های دل خود را رفـو می ساخـتم

من رسول تُركم و روزی شوم قربانی ش            چه سحـرها در خـیـالـم آرزو می ساختم

امتحان كردم خودم روزی نمیگفتم حسین            از شبـش تا صبـح با آهِ گــلـو می سـاختم

عمر من طی شد میان سوختن یا سـاختن            با لبش می سوخـتم با زلف او می سـاختم